Φωτογράφος: Καλλιόπη Κατσιδονιώτη
Ανταπόκριση από τους Pink Martini στον Λυκαβηττό 15/7/2022
Κάτι λοιπόν η τροπική ζέστη, κάτι που οι Δευτέρες με ταλαιπωρία δεν προϊδεάζουν για μια υπέροχη εβδομάδα, κάτι η ανάβαση του Λυκαβηττού για τους λιγότερο υπομονετικούς που δεν περίμεναν τα λεωφορεία για την κορυφή του λόφου και η συναυλία των Pink Martini ξεκίνησε μουδιασμένα. Στην στράτα για το θεατράκι η εικόνα των περιπατητών θύμιζε σκηνή από τον ‘Θάνατο στη Βενετία’ ενώ στα ιδρωμένα πρόσωπα των υποψήφιων ακροατών διάβαζες την ερώτηση ‘μα πόσες θυσίες απαιτεί η τέχνη; Κάπως έτσι, συν ένα μικρό λογύδριο στα ελληνικά του Thomas Lauderdale που ήταν σαν να το διάβαζε το google translate στην πρώιμη έκδοση του1980, και το πρώτο κομμάτι της μπάντας πέρασε, μάλλον, στο ντούκου.
Οι πονηροί και έμπειροι Pink Martini ψυχανεμίστηκαν την λούμπα και ρίξανε αμέσως το ‘Amado Mio’, με την China Forbes φυσικά. Ο κόσμος ζεστάθηκε (κι’ άλλο) αμέσως και το εκδήλωσε ανάβοντας τις κάμερες των κινητών που κυκλοφορούσαν αναμεσά μας σαν πυγολαμπίδες. Μετά τα πράγματα πήραν τον δρόμο που έπρεπε, τον δρόμο του fusion των Pink Martini. Μετά από λίγο έπεσαν και τα βαριά χαρτιά των ‘Sympathique’ και του, πανέμορφου, ‘Ninna Nanna’.
Η μπάντα, με τα 30 χρόνια στην πιάτσα που είχε γενέθλια φέτος, είχε ήδη κερδίσει το παιχνίδι. Μετά ήρθε και η ώρα του ‘κρουστού΄ Timothy Nishimoto, πάλι με γερό χαρτί, το ‘Donde Estas Yolanda’ ενώ μετά από λίγο έσκασε και η Storm Large που είναι και τα δύο δηλαδή και storm και large, εκρηκτική με μια μικρή δόση υπερβολής σίγουρα θα έκανε πολλούς/πολλές/πολλά να την θαυμάσουν, πάλι με κάποια δόση υπερβολής (στον θαυμασμό). Ακολούθησε ο Aris Shapiro, με ελληνική καταγωγή όπως μας ενημέρωσε, για 2-3 κομμάτια συμπεριλαμβανομένου του ‘La soledad’. Κάπου εκεί ακολούθησαν τα solo του κάθε μουσικού που, κατά την άποψή μας ήταν και η πιο απολαυστική στιγμή της βραδιάς.
Λίγο αργότερα, με μια μικρή παρένθεση που περιλάμβανε τραγούδια από παραδοσιακά περσικά, ρουμάνικα έως K Pop παιγμένα όμως αλά Pink Martini, η China μαζί με τον Αντώνη Ανδρέου, που άφησε για λίγο το τρομπόνι του, τραγούδησαν τα ‘Παιδιά του Πειραιά’ στα ελληνικά. 
Ακολούθησε μόνη η Forbes που μας είπε τον πόνο της με το ‘Hey Eugene’ ή η ιστορία μιάς χυλόπιτας. Κάπου πριν το τέλος οι China Forbes και η Storm Large ευχήθηκαν, τραγουδώντας μαζί το Happy Birthday, για τα γενέθλια του πολύ κεφάτου και πολύ ταλαντούχου Thomas Lauderdale ενώ ένα drone πετούσε χαμηλά αναβοσβήνοντας πρασινοκόκκινα φωτάκια.
Ο κόσμος πέρασε πολύ καλά στην συναυλία και αυτό φαινόταν. Αμέσως μετά την αρχή της το θέατρο σηκώθηκε και δεν σταμάτησε να χορεύει έως το τέλος. Αντιλαμβάνομαι βέβαια, πως κάποιοι θα ισχυριστούν ότι τόσες διαφορετικές μουσικές παραδόσεις ομογενοποιημένες σε ένα κεφάτο, στιλάτο και ολίγον glam fusion έχει σαν αποτέλεσμα μια μουσική σούπα με απονευρωμένα κομμάτια που αντιμετωπίζονται με νεο-αποικιακή νοοτροπία. 
Σαν να βλέπουμε δηλαδή μια χολιγουντιανή, εξωτική ταινία με τον Humphrey Bogart σε νότες. Ίσως, αλλά οι Pink Martini είναι εξαιρετικοί μουσικοί, με βαθιά γνώση της μουσικής και με πολύ σκληρή δουλειά και συνέπεια σε αυτό που κάνουν για 30 χρόνια. Άσε που μου αρέσει και ο Bogart. Μάλλον γι’ αυτό με πονάει η μέση μου, λίκνιζα τους πλούσιους γλουτούς μου συνέχεια καθώς κατηφόριζα τον λόφο.
