Ένα ιδιαίτερο live που σίγουρα δεν πρέπει να χάσει κανεις και ιδιαίτερα οι λάτρεις της dark wave, electronic και synth-punk μουσικής σκηνής, είναι αυτό της μοναδικής Lydia Lunch & του Marc Hurtado, την Κυριακή 27 Νοεμβρίου, στο Temple Athens.
Η βραδιά είναι αφιερωμένη στην πρώτη ever μπαντα που αυτοπροσδιορίστηκε ως punk τη δεκαετία του ’70, στους Αμερικανούς Suicide και τον πρωτοπόρο της Alan Vega που ως τον θάνατο του, το 2016 δεν έπαψε να δημιουργεί. Οι δυο καλλιτέχνες θα ενώσουν τις δυνάμεις τους σε μια ξεχωριστή μυσταγωγική performance, σε ενα ταξίδι συναισθηματικου χάους και ονειρικού παροξυσμού.
Για όσους δεν γνωρίζουν τη Lydia Lunch, χάνουν ένα σημαντικό κεφάλαιο γύρω από την ιστορία της underground μουσικής σκηνής, που αναδείχθηκε επειτα από την πολυτάραχη δεκαετία των 60’s και τις πολιτικές ζυμώσεις που ακολούθησαν. Είναι σχεδόν παράδοξο να θαυμάζεις Nick Cave and the Bad Seeds, Birthday Party, Blixa Bargeld & Einsturzende Neubauten, Sonic Youth, Swans και γενικά τον proto punk ήχο της δεκαετίας των late 70s – early 80s, αλλά και τα riot girls των 90s και να μην ξερεις ποια είναι η Lydia Lunch.Σε αυτό βεβαια συνέβαλλε η αντιεμπορική στάση της, η αποστασιοποίηση της από το πανηγύρι των δισκογραφικών, ο αντικομορφιμσμός της και η μη επιτευδευμένα αντάρτικη στάση της.
Γεννημένη στην Νέα Υόρκη και ζώντας μια πολυτάραχη ζωή ήδη από την ηλικία των 16 ετών, εγκαταλείποντας το κακοποιητικό οικογενειακό της περιβάλλον και ζώντας στο δρόμο, η Lunch – ψευδωνυμο που απέκτησε γιατι έκλεβε γεύματα για φίλους και ιδιαίτερα για την punk μπάντα Dead Boys– στράφηκε στους υπόγειους καλλιτεχνικούς κύκλους της Νέας Υόρκης κι ως ένας ιδιαίτερος survivor της εποχής, ακροβατώντας ανάμεσα στην παραβατικότητα και την τέχνη, έκανε τον πόνο της δημιουργία κι έγινε πρωτοπόρος της σκηνής του No wave.
O νιχιλισμός, η αμφισβήτηση και η απομυθοποίηση των 60s, «γέννησε» ένα ιδιαίτερο avant gard καλλιτεχνικό κίνημα που στάθηκε επιθετικά στην αντιπέρα όχθη τόσο του καλοφορμισμένου New Wave της εποχής, όσο και της «μπρουταλιάς» του αναδυόμενου punk, το οποίο κινημα αν και δε διατηρήθηκε για πολύ, ωστόσο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ιστορία της underground.
Σε αυτό το πλαίσιο η καριέρα της Lydia ξεκίνησε με την δημιουργία της μπάντας Teenage Jesus and The Jerks, για να ακολουθήσει ένας μετέπειτα καλλιτεχνικός οίστρος όχι μόνο στη μουσική αλλά και στη συγγραφή, στον κινηματογράφο, στην ποίηση. Με το άλμπουμ Queen of Siam το 1980, συνέχισε με τη σόλο καριέρα της αφήνοντας έκδηλη την ατίθαση φύση της, με μια ιδιαίτερη σκηνική παρουσία, απόκοσμους ήχους και καθόλου εύπεπτους στίχους.
Μάλιστα ήδη από τη δεκαετία του 80, έχει τη δική της δισκογραφική εταιρία τη Widowspeak κι από τότε δεν έχει σταμάτησει να δημιουργεί. Στην καριέρα της έως τώρα, το καλλιτεχνικό της εργο περικλείεται σε 35 μουσικά αφηγηματικού τύπου άλμπουμ, ενώ εμφανίζεται ως collaborator σε τουλάχιστον 40. Έχει εμφανιστεί σε μια πληθώρα κινηματογραφικών ταινιών, έχει γράψει σενάρια, έχει ασχοληθεί με τη φωτογραφία, τη σύνθεση, τη συγγραφή σεναρίου και το μοντάζ. Ακολουθώντας τις τεχνολογικές εξελίξεις, πρόσφατα καταδύθηκε στον κόσμο των podcasts, ενώ τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την αυτό-βελτίωση. Είναι συγγραφέας 10 βιβλίων, τα περισσότερα αυτοβιογραφικά, περιγράφοντας αρκετές από τις εμπειρίες της και σκιαγραφόντας τον ψυχισμό μιας γυναίκας που έζησε στο περιθώριο με ένα neo beat μυθιστορηματικό ύφος εξιστόρησης και με ένα αρκετά αμφιλεγόμενο αποτέλεσμα.
https://www.goodreads.com/author/list/34391.Lydia_Lunch
H Lydia Lunch δεν είναι για όλα τα γούστα. Είναι εξωστρεφής, ταραχοποιός, πολυδιάστατη, με λόγο και πυγμή και τολμάει στην τέχνη της να θίγει τα κακώς κείμενα και να αποδομεί συνεχομενα το κατεστημένο.
Μια σειρά από δυνατες συνεργασίες διανθιζουν την καλλιτεχνική της πορεία, ανάμεσα τους γνωστά ονόματα όπως οι Rowland S. Howard, Thurston Moore, Die Haut, Einsturzende Neubauten, Cypress Grove, Nick Cave.
Ωστόσο, σημείο σταθμός στην καριέρα της υπήρξε η γνωριμία της με τον Alan Vega και τον Martin Rev των Suicide, στην ηλικία των δεκαέξι ετών και ως νεοαφιχθείσα στην Νέα Υόρκη.
Οι Suιcide ήταν ιδιαίτερη μπάντα που έπαιζε τη δεκαετία του ’70, στα πιο underground clubs του Manhattan και ένω αυτοπροσδιοριζόταν ως «Punk», πριν καν γίνει γνωστή η ύπαρξη των Sex Pistols στην Αγγλία, μισήθηκε θανάσιμα από τους υποστηρικτές του είδους, για να αναγνωριστεί πολλά χρόνια αργότερα και να χαρακτηριστεί ως ορόσημο της ηλεκτρονικής μουσικής αλλά και για να αποτελέσει πηγή έμπνευσης. Τα ψυχωτικά φωνητικά του Alan Vega, τα μινιμαλιστικά όργανα, τα πρωτόγονα drums, τα απλοικά synth και ένας «λευκός» θόρυβος που διαπερνούσε τις συνθέσεις αποτέλεσαν αιτία για τη δημιουργία ενός πρωτοποριακού ήχου για την εποχή, που ενέπνευσε αργότερα μια σειρά από μεγάλα ονόματα όπως τους Depeche Mode, Nine Inch Nails, Soft Cell, Massive Attack.
Αξίζει να σταθούμε στο δεκάλεπτο κομμάτι Frankie Teardrop, το οποίο ερμήνευσε αργότερα η Lydia Lunch και το οποίο εξιστορεί την πραγματική ιστορία ενός 20χρονου εργάτη εργοστασίου που έχει πληγεί από τη φτώχεια και ωθείται στα άκρα. Ο κριτικός Emerson Dameron γράφει πως «αυτό το τραγούδι είναι ένα από τα πιο καθηλωτικά, παράλογα πράγματα που έχω ακούσει ποτέ».
Στις συναυλίες των Suicide γινόταν χαμός. Όλα τα gigs ήταν γεμάτα ένταση και πάντα ήταν ένα σοκ για όποιον τα παρακολουθούσε: κάτι ανάμεσα σε θεατρική παράσταση και σε ψυχωτικό παραλλήρημα.
Η παρουσια τους προκαλούσε ανάμικτα συναισθήματα στο κοινό με βίαια ξεσπάσματα. Έπειτα από ένα τέτοιο live η Lydia, θα εμπνευστεί και θα σχηματίσει τους Teenage Jesus and the Jerks, ενώ η θα γίνει η αρχή για μια μακροχρόνια φιλία με τον Alan Vega.
Ο Alan Vega μέσα στην πορεία των ετών, θα συνεχίσει να δημιουργεί και θα συνεργασθεί και με τη Lydia. Το 1999, με την κυκλοφορία του αλμπουμ των “Etant Donnes”, «RE UP», θα γίνει η γνωριμία του Alan με τον Marc Hurtado και αντιστοίχως θα αναπτυχθεί μια ιδιαίτερη καλλιτεχνική συνεργασία και με τη Lydia Lunch.
O Marc Hurtado είναι ένας ιδιαίτερος καλλιτέχνης μαροκινής καταγωγής, σκηνοθέτης, παραγωγός και μουσικός. Έχει συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα όπως με: Christophe, Genesis P-Orridge, Gaby Deldago (DAF), Michael Gira (Swans). Μαζί με τον αδερφό του Eric, είχαν την κολλεκτίβα των “Etant Donnes” στα 80s που τα έργα τους, οι performances και τα μουσικά album τους έγιναν ιδιαίτερα αγαπητά στο Beauboug, στο Fondation Cartier, στο Rennes Transmusicales, στο Barcelona Sonar Festival και αλλού.
Το 2009 μάλιστα, o Marc Hurtado θα γυρίσει μια ταινία αφιερωμένη στο καλλιτεχνικό έργο του Alan Vega με τον τίτλο: “The infinite Mercy Film”. Έναν χρόνο αργότερα μετά από αυτή τη συνεργασία θα «γεννηθεί» το αλμπουμ SNIPER όπου σε αυτό η Lydia θα τραγουδήσει ένα ντουέτο με τον Alan και ο Marc Hurtado θα κάνει την παραγωγή.
To 2013, o Marc Hurtado θα συνεργαστεί αποκλειστικά με τη Lydia στο project My lover the Killer το οποίο θα παρουσιάσουν κι επί σκηνής.
Από τότε ως partners in crime, ενώνουν από κοινού τις δυνάμεις τους παρουσιάζοντας μοναδικά οπτικοακουστικά project, όπως αυτό που θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε και από κοντά την Κυριακή στις 27 Νοεμβρίου στο Temple. To opening act της βραδιάς θαγίνει από τους Έλληνες Doric & Tango Mangalore σε ένα σκοτεινό synth-punk warm-up.
Τα εισιτήρια κοστίζουν 18€ στην προπώληση και στο ταμείο.
Εισιτήρια προπωλούνται μέσω του viva.gr και του δικτύου καταστημάτων του.
Facebook event: https://www.facebook.com/events/1564863480597868/
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ:
• W: http://thetemple.gr
• FB: https://www.facebook.com/templeliveclub
• IG: https://www.instagram.com/templeathens
• T: +30 210 3468523
• E: [email protected], [email protected]
