γραφει η Μαρία Σαράντου
Ο BlaineL. Reininger, ιδρυτικό μέλος του post-punk συγκοτήματος Tuxedomoon, έκανε την εμφάνισή του στην Αθήνα, στο sixd.o.g.s. Με την ευκαιρία να πούμε ότι, το όνομα του μαγαζιού εμπνεύστηκε από την θεωρία Six Degrees of Global Separation, που λέει ότι κάθε άνθρωπος μπορεί να συνδεθεί με οποιονδήποτε άλλον, μέσω μιας αλυσίδας εξοικείωσης που δεν ξεπερνά τους έξι μεσάζοντες.
Δεν γνωρίζω πόσου ςμεσάζοντες χρειάστηκε ο καθένας από εμάς που παρακολουθήσαμε την συναυλία, για να βρεθούμε εκεί, το σίγουρο είναι ότι, συνδετικός μας κρίκος ήταν τα γνώριμα ακούσματα που περιμέναμε να ακούσουμε από την μεστή φωνή του Blaine L. Reininger, αλλά και από τα «μαγικά» χέρια του,καθώς χειρίζεται επιδέξια το βιολί. Μαζί του στην σκηνή, συνοδεύοντας τον με 12χορδη κιθάρα του, ο Ελληνο-αμερικανός κιθαρίστας και ερμηνευτής, Georgio Valentino, ιδρυτής του «Georgio Valentino and La Societedes Melancholiques».
Η συναυλία ξεκίνησε στις 22:00 και όλοι ήμασταν μαζεμένοι όσο γίνεται πιο κοντά στην σκηνή. Ο κόσμος ετερόκλητος ηλικιακά, αλλά ομοιόμορφος στην προσήλωσή του, καθώς το ξεκίνημα έγινε με ένα instrumental κομμάτι και έτσι είχαμε από την αρχή την ευκαιρία να απολαύσουμε τον BlaineL. Reininger στο βιολί.
Μουσικά κινήθηκε σε κλασικά του κομμάτια από τον δίσκο “Night Air”, ερμηνεύοντας το ομότιτλο κομμάτι, όπως ακόμα και τα:Un Cafe Au Lait for Mr Mxyzptlk, Mystery And Confusion και Birthday Song.
Αφού μας ανάφερε την εμπειρία που είχε, να πέσει θύμα ληστείας σε μια παλιότερη συναυλία του, ερμήνευσε το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου “Broken Fingers” , που το εμπνεύστηκε από το παραπάνω γεγονός.
Ακούσαμε ένα από τα νέα του τραγούδια, το I Got God Now, αλλά και το «ονειρικό» Noche Lluviosa, το οποίο ήταν μια εξαίρετη εισαγωγή στο πιο σκοτεινό μονοπάτι που μας οδήγησε
ο Georgio Valentino καθώς ερμήνευσε ένα κομμάτι του, το I wish we were insects ( το οποίο περιλαμβάνεται στον διπλό του δίσκο “Mille Plateaux”), με την συνοδεία του βιολιού του Blaine L. Reininger.
Και φυσικά ακούσαμε κομμάτια από τους Tuxedomoon. Με την συνοδεία πάντα του βιολιού του, απολαύσαμε το ταξιδιάρικο Jinx, αλλά και το Volo Vivaceπου σε έκανε να στροβιλίζεσαι μαζί με τις ξέφρενες νότες που δραπέτευαν από το δοξάρι του.
Μετά από μιάμιση ώρα, που πέρασε απίστευτα γρήγορα, η συναυλία έκλεισε με το What use indeed? και το πιο παλιό No Tears.
Σε όλη της την διάρκεια, ο BlaineL. Reininger, αν και πάνω στην σκηνή, ήταν προσιτός, προλογίζοντας τα μουσικά κομμάτια στα αγγλικά, στα ελληνικά (έχει ζήσει για χρόνια εδώ), αλλά και στα ιταλικά, επηρεασμένος από ένα πρόσφατο ταξίδι του στην Ιταλία.
Με το απαράμιλλο στυλ του, μουσικά αλλά και εμφανισιακά, τραγούδησε, ενάλλασσε την κιθάρα καιτο βιολί ανάλογα το τραγούδι, και είχε την εποπτεία του μουσικού background, αλλά και της κονσόλας του ήχου.
Και τα ντεσιμπέλ στον χώρο ήταν όσα έπρεπε: τόσα, για να νιώθεις το κορμί σου να δονείται ευχάριστα από τους ήχους του βιολιού και των κιθάρων.
Δείτε όλες τις φωτογραφίες στο ConcertPhotos.gr
