New Model Army, Kidney Black @ Fuzz Live Music Club, 4/11/2022

Φωτογράφος: Tilemachos Kouklakis

Οι New Model Army γέμισαν το βράδυ της Παρασκευής μας με post punk και πολιτικοποιημένη αγωνιστική διάθεση. Δύο χρόνια μετά την πρώτη αναβολή της εορταστικής τους περιοδείας για τα 40 τους χρόνια, επανήλθαν γι‘ αυτό το live που αν και καθυστέρησε αρκετά, γέμισε χαρά και ικανοποίηση τους ανέκαθεν ένθερμους φίλους του συγκροτήματος.

Ο κόσμος περίμενε υπομονετικά να ανοίξουν τις πόρτες έξω από το fuzz την Παρασκευή, και μαζί με αυτούς και εγώ προσπαθούσα να διακρίνω το νέο αίμα των σημερινών εικοσάρηδων. Επί ματαίω. Οι ηλικίες μας ήταν σαφώς άνω των 35. Όχι ότι έχει σημασία στον παλμό και στον ενθουσιασμό ενός λάηβ, αλλά μου έκανε εντύπωση. Σε συγκροτήματα διαχρονικά που μετρούν κάποιες δεκαετίες στην πλάτη τους, όπως οι New Model Army, το μίγμα του κοινού είναι ένα ενδιαφέρον στοιχείο διαχρονικότητας. Ίσως, σκέφτηκα, η πολιτικοποιημένη πλευρά της σύγχρονης μουσικής καλύπτεται από είδη όπως η ραπ, που έτσι και αλλιώς κερδίζει έδαφος σε αυτές τις ηλικίες πλέον. Όπως και να έχει η συναυλία της Παρασκευής είχε ρυθμό, ενθουσιασμό και δυναμική διάθεση που σε παρέσερνε, και ένα μεγάλο μέρος αυτού οφείλεται στο συγκλονιστικό κοινό.

Με μισή ώρα καθυστέρησης, στις 9.30 στη σκηνή ανεβαίνουν οι Κidney Black, ένα πολύ ενδιαφέρον σχήμα απότοκο των περασμένων καραντινών. Και να που έφτασε ο καιρός να σχολιάζουμε και τα θετικά (καλλιτεχνικά) αποτελέσματα των μέχρι πρότινος περιορισμών και λοιπών κακών. Τα μέλη της μπάντας, Nikiforos S (κιθάρες, φωνητικά), Zouglas (κιθάρες), Mitsotague (μπάσο) και Panos M. (ντραμς) είναι έμπειροι μουσικοί εδώ και χρόνια στην εγχώρια ροκ σκηνή σε μπάντες όπως The Earthbound, Semen Of The Sun & The Raindogs και γι’αυτό στη ζωντανή τους εμφάνιση υπήρξαν στιβαροί και συγκροτημένοι παρασύροντάς μας στο μισαωράκι που έπαιξαν. Αξίζουν την προσοχή και το ψάξιμό μας. Το Lychnopolis Sessions το οποίο ακούσαμε την Παρασκευή μαζί με μερικά καινούρια κομμάτια, αποτελείται από 6 πολύ δυναμικές συνθέσεις που παραπέμπουν στα 90’s και θυμίζουν τον ήχο των Wipers, την παραμόρφωση των Dinosaur Jr. και το grunge των Sonic Youth. Νομίζω πως έχουν πολλά live μπροστά τους και σίγουρα αξίζουν την προσοχή και το ψάξιμό μας.

Ήταν εμφανές ήδη με την έναρξη πως οι New Model Army είχαν σκοπό όντως να διατρέξουν την πληθωρική δισκογραφική παρουσία τους. Σε ένα γεμάτο δίωρο χώρεσαν κυρίως τα κλασικά κομμάτια τους, όπως ήταν βέβαια αναμενόμενο. Για αρχή επέλεξαν την αρχή τους, δηλαδή το Christian Militia από το Vengeance, τον πρώτο δίσκο του συγκροτήματος. Και έπειτα το Lust For Power από τη δεκαετία του 90 για να φτάσουν, νωρίς στο χρόνο, στο Never Arriving από τον τελευταίο δίσκο τους From Here. Ακολούθησε η συγκλονιστική εκτέλεση του Here Comes The War που αναζωπύρωσε τον ενθουσιασμό. Believe It, Where I Am, Born Feral, Vagabonds, The Hunt είναι μερικές μόνο από τις στιγμές που ακολούθησαν με τον κόσμο ενθουσιασμένο να φωνάζει συνθήματα, να χορεύει και να τραγουδά.

Οι Justin Sullivan, Dean White και Ceri Monger παραταγμένοι στην ευθεία, σαν εμπροσθοφυλακή μεταξύ μας πολλές στιγμές λεκτικής επικοινωνίας. Ο Justin Sullivan μοιράστηκε τις σκέψεις του για την απαγόρευση πώλησης των τυπωμένων μπλουζών με τούρκικα γράμματα που τους περίσσεψαν από την συναυλία τους στην Κωνσταντινούπολη, τα τραγούδια που ενέπνευσε ο Πέτρος- ο οδηγός που είχαν στην εμφάνισή τους το 2014, την σύστασή του να μην ασχολούμαστε με τη φωτογράφιση τους και τα κινητά μας καθώς υπάρχουν χιλιάδες στο διαδίκτυο. Είναι ωραία φυσιογνωμία ο Justin Sullivan. Καθαρή, σίγουρη και ήρεμα αυθεντική. Διατηρεί στο ακέραιο το πάθος της μουσικής και των πιστεύω του.

Το encore ήταν καλύτερο από ό,τι ελπίζαμε. Ένα γεμάτο μισάωρο που συμπεριελάμβανε ακόμα και το Green And Grey που συνήθως μένει εκτός της setlist. Και επειδή στο τέλος είναι η αρχή, το κλείσιμο έγινε με το πρώτο τραγούδι που ηχογράφησε η μπάντα, όπως ο Justin μας ενημέρωσε το Betcha.

Οι New Model Army είναι μια σπουδαία μπάντα για πολλούς λόγους. Έχουν διανύσει μια μεγάλη καλλιτεχνική πορεία και έχουν κατορθώσει να παραμείνουν δημιουργικοί και παθιασμένοι με αυτό που κάνουν, και κυρίως να επιβάλλουν τους δικούς τους όρους στο μουσικό στερέωμα. Η αδυναμία για συμβιβασμό δεν φάνηκε να τους στερεί τίποτε που να τους ήταν απαραίτητο, όπως το 2007 όταν η αγορά των Ηνωμένων Πολιτειών τους έκλεισε την πόρτα, ίσως μάλιστα τους χάρισε ελευθερία κινήσεων, επιλογών και δημιουργίας. Με λύπη μου έμαθα πως στη Θεσσαλονίκη την επόμενη ημέρα, η συναυλία δεν είχε τον αναμενόμενο κόσμο. Όμως το ραντεβού έχει ήδη κλειστεί από τον Sullivan. Σε δύο χρόνια από τώρα, αν δεν έχει καταστραφεί ο κόσμος, μέχρι τότε καλή τύχη.