Φωτογραφιες: Σοφία Συμεωνιδου
Εισαγωγή
Η Αθήνα υποδέχτηκε την Παρασκευή 7 Νοεμβρίου τους Samael (CH), στο πλαίσιο της περιοδείας για τα 30 χρόνια του θρυλικού άλμπουμ ‘Ceremony of Opposites’. Το Gazarte – Ground Stage αποδείχθηκε ο ιδανικός χώρος για μια τόσο τελετουργική εμφάνιση: οικείος, σκοτεινός και με εκείνη την κλειστοφοβική ενέργεια που κάνει τη μουσική να σε κυκλώνει.
Με τους DreamLongDead να αναλαμβάνουν το δύσκολο έργο του opening act, η βραδιά εξελίχθηκε σε ένα μικρό ταξίδι μέσα στα πιο πυκνά στρώματα του ακραίου ήχου – από doom και death μέχρι industrial και black metal ηλεκτροπληξία.
DreamLongDead – Doom που σκάβει βαθιά
Οι DreamLongDead ανέβηκαν πρώτοι στη σκηνή, βυθίζοντας τον χώρο σε μια ατμόσφαιρα αποσύνθεσης και ρυθμικής παραίτησης. Οι χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες, ο αργός ρυθμός και η ασήκωτη παραγωγή τους έδωσαν αμέσως το στίγμα: doom/death ήχος από τα έγκατα. Το φως χαμήλωσε, κι ένα βαθύ, σχεδόν υπόγειο βουητό γέμισε τον χώρο. Απότην πρώτη κιόλας νότα έγινε σαφές πως δεν επρόκειτο για απλό “support”: ήταν μία εισαγωγή – κατάβαση. Το doom/death κράμα τους έσταζε βάρος, και κάθε riff ακουγόταν σαν σκουριασμένη αλυσίδα που σέρνεται στο πάτωμα. Ο ήχος πηχτός και αναλογικός, έδινε την εντύπωση ότο ο χρόνος είχε επιβραδυνθεί.
Οι φωνές του Γιάννη Πούσιου τραχιές, βαθιές , αλλά όχι άναρθρες, κουβαλούσαν περιέχόμενο, θλίψη και οργή.
Το κοινό παρότι ακόμα “κρύο” μπορεί να ξεκίνησε διστακτικά, ανταποκρίθηκε με χειροκροτήματα που γίνονταν πιο θερμά μετά από κάθε κομμάτι, έτσι σταδιακά υποτάχθηκε στη βαριά, υπνωτιστική ροή της μπάντας. Οι DreamLongDead έδειξαν γιατί θεωρούνται ένα από τα πιο αυθεντικά underground σχήματα της σκηνής — με σεβασμό, συνέπεια και μηδενική ανάγκη εντυπωσιασμού.΄Η μπάντα , σταθερή , χωρίς υπερβολές, με ένα αίσθημα αυτοπεποίθησης – σαν να ήξερε ότι δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω από τον ίδιο τον ήχο της για να επιβληθεί. Όταν τελέιωσαν, η ατμόσφαιρα είχε βαφτεί σε τόνους σκοτεινού μωβ και μαύρου, έτοιμος να δεχτεί την επόμενη επίκληση.
Samael – 30 χρόνια σκοτάδι και πειθαρχία
Χωρίς περιττές εισαγωγές, χωρίς τελετές οι Samael όρμησαν στη σκηνή και μπήκαν δυναμικά – σαν να μην είχαν λείψει ούτε μία μέρα από τα 90s και από τα πρώτα δευτερόλεπτα του ‘Black Trip’ έστησαν ένα φράγμα ήχου που σε έπιανε από τον λαιμό και λειτούργησε σαν σεισμός: οι κιθάρες έκοβαν σαν λεπίδες, τα ηλεκτρονικά στοιχεία γέμιζαν κάθε κενό Ο Vorph, ψυχρός και απόλυτα συγκεντρωμένος, δεν χρειάστηκε να πει πολλά· με το γώριμο μείγμα ψυχραιμίας και σκοτεινής ενέργειας που τον διακατέχει , έδειχνε να ελέγχει κάθε ανάσα του κοινού. Η φωνή και η παρουσία του μετέφεραν όλη την ισορροπία μεταξύ βίας και τελετουργίας που χαρακτηρίζει το συγκρότημα.
Το setlist ήταν, όπως είχε υποσχεθεί η περιοδεία, ένας πλήρης φόρος τιμής στο Ceremony of Opposites. Το Ceremony of Opposites αποδόθηκε με σχεδόν τελετουργική ακρίβεια. Κάθε κομμάτι είχε τη δική του φωτιστική παλέτα, τις δικές του παύσεις — σαν μια σειρά από σφραγισμένα κεφάλαια. Το “Baphomet’s Throne” προκάλεσε την πρώτη έκρηξη του κοινού· ένα κύμα headbanging απλώθηκε μέχρι το πίσω μέρος της αίθουσας.
Στο “Son of Earth”, η ενέργεια έφτασε στο αποκορύφωμα· οι παλμοί του drum machine χτυπούσαν στο στήθος, και ο κόσμος τραγουδούσε κάθε στίχο.
Η μπάντα δεν έκανε υπερβολές — ούτε ανάγκη είχε. Η παρουσία της Samael στη σκηνή είναι σαν ιεροτελεστία: ακριβής, ελεγχόμενη, μα πάντα επικίνδυνη. Τα φώτα, ο ήχος, η σκιά· όλα συντονισμένα
Τα ‘To Our Martyrs’ και ‘Crown’ απέκτησαν νέα πνοή μέσα από τη ζωντανή απόδοση — πιο industrial, πιο μελετημένα, αλλά με την ίδια σκοτεινή λάβα του ’94 να καίει στο υπόβαθρο.
Ο ήχος ήταν άρτιος, σε όλο το σετλιστ – και στα υπόλοιπα κλασσικά κομμάτια στο τέλος η μίξη καθαρή και οι φωτισμοί σχεδιασμένοι σαν προέκταση του concept: κόκκινο, λευκό, μαύρο· τίποτα περιττό.
Το κοινό και το βίωμα
Η μικρή χωρητικότητα του Gazarte λειτούργησε υπέρ όλων. Η εγγύτητα με τη σκηνή έδωσε την αίσθηση πως δεν παρακολουθείς μια συναυλία, αλλά συμμετέχεις σε ένα σκοτεινό τελετουργικό. Οι παλιοί οπαδοί φώναζαν κάθε στίχο, οι νεότεροι κοιτούσαν με δέος — μια μπάντα που έχει επιβιώσει τρεις δεκαετίες χωρίς να χάσει ούτε στιγμή τη δική της ταυτότητα. Όταν οι Samael έκλεισαν, το χειροκρότημα ήταν μακρύ και δυνατό — όχι από ενθουσιασμό, αλλά από ευγνωμοσύνη. Σαν να ήθελε το κοινό να πει “ευχαριστώ” για αυτά τα 30 χρόνια σκοτεινού μεγαλείου.
Επίλογος
Βγαίνοντας στον δρόμο, η νύχτα έμοιαζε ήσυχη. Κανείς δεν μιλούσε δυνατά — λες και ο ήχος δεν είχε ακόμη φύγει από τα αυτιά, το βουητό του Gazarte συνέχιζε μέσα στο κεφάλι μου
Οι DreamLongDead έσκαψαν τον λάκκο. Οι Samael έριξαν μέσα το φως και το σκοτάδι μαζί. Οι DreamLongDead έβαλαν το θεμέλιο με τον βαρύ doom τους· οι Samael το ολοκλήρωσαν με έναν ηλεκτρικό εξορκισμό.
Ήταν μια βραδιά χωρίς περιττές κινήσεις, χωρίς ψεύτικες εξάρσεις· απλώς ειλικρινής, ωμή, μεταλλική ένταση — από εκείνες που σου θυμίζουν γιατί αγαπάς ακόμη τη μουσική όταν σβήνουν τα φώτα.
Μια βραδιά σκοτεινή και απόλυτα συγκροτημένη — από αυτές που δεν χρειάζονται τίποτα παραπάνω από το ίδιο το βάρος της μουσικής τους. Το Ceremony of Opposites έκλεισε 30 χρόνια, αλλά το αντίθετο του τελετουργικού του δεν ήρθε ποτέ: γιατί όποιος ήταν εκεί, έφυγε λίγο διαφορετικός απ’ ό,τι μπήκε.
Αποτίμηση
Ήχος: 9/10
Απόδοση Samael: 9/10
DreamLongDead (support): 8/10
Ατμόσφαιρα / κοινό: 9/10
Συνολικά: Μια από τις πιο ουσιαστικές metal βραδιές της χρονιάς.
Setlist
Ceremony of Opposites
Black Trip
Celebration of the Fourth
Son of Earth
Till We Meet Again
Mask of the Red Death
Baphomet’s Throne
Flagellation
Crown
To Our Martyrs
Ceremony of Opposites
Rain
Slavocracy
Samael
Year Zero
Black Supremacy
