Ένα πολυετές όνειρο, έγινε, επιτέλους, πραγματικότητα και μάλιστα στη σημαντικότερη στιγμή, χάρη στην Como Esta Events: οι αγαπημένες Minuit Machine, επέστρεψαν, επιτέλους, στην Αθήνα, μετά από 8,5 (!) χρόνια και όλοι μας, ήμασταν εκεί για να τις υποδεχτούμε, ανυπομονώντας να τις δούμε να πατούν ξανά τη σκηνή του Death Disco, εκεί, δηλαδή, που είχαν πρωτοπαίξει τον μακρινό Ιούνιο του 2014. Φοβερή και γεμάτη βραδιά, αυτή της τρίτης του Δεκέμβρη, για αυτό πάμε να δούμε αναλυτικά το τι συνέβη!
Οι πόρτες άνοιξαν κατά τις 20:30 και η αρχή έγινε ένα μισάωρο αργότερα, γύρω στις 21:05, όταν οι Man & His Failures, ανέβηκαν στη σκηνή, μπροστά σε λίγο, ακόμα κόσμο. Είχα χρόνια να τους δω (κι εκείνοι, χρόνια να παίξουν, λόγω της πανδημίας), σχεδόν 4 χρόνια, από μια προηγούμενη ξένη συναυλία που είχαν ανοίξει το 2019, στον ίδιο χώρο. Αυτή τη φορά, εμφανίστηκαν μειωμένοι, κατά ένα άτομο, δηλαδή δύο, αφού το τρίτο μέλος είχε ‘εγκλωβιστεί’ στην Αυστρία, όπως μας ενημέρωσαν και δεν κατάφερε να έρθει, οπότε μας παρουσίασαν, σύμφωνα με τους ίδιους, μια εκδοχή κομματιών τους, χωρίς μπάσο και κιθάρα. Ο ένας τύπος, πήρε τη θέση του πίσω από την κονσόλα, από την οποία έβαζε και την προηχογραφημένη μουσική τους αλλά και τα samples που ακούγονταν ανά διαστήματα και ο άλλος που τον ξέρω, ο αγαπητός Μάνος, τη θέση του πίσω από το μικρόφωνο, και οι δύο, μπροστά από το video wall (το οποίο μάλλον είχε θέμα και έκανε σχεδόν συνεχώς, επανεκκίνηση), που εμφάνιζε ροζ κρανία, εξώφυλλο μιας κυκλοφορίας τους, από όσο θυμάμαι.
Το σετ τους, ήταν δυστυχώς μικρής διάρκειας (γύρω στα 25 λεπτά, τα οποία τα νιώσαμε για 5), κατά την οποία, όμως, ακούσαμε πέντε ωραία κομμάτια τους, όπως το ‘Devastations’, το οποίο, όπως δήλωσαν, έπαιζαν για πρώτη φορά ζωντανά και το ολόφρεσκο, νέο single τους με τίτλο ‘Collapsing Youth’. Καλή εμφάνιση, παρά την έλλειψη του τρίτου μέλους, με καλό ήχο και μουσική που κινούταν μεταξύ electro goth, synth pop, post punk και νέο-industrial. Μου άρεσαν, είχα καιρό να τους δω και ελπίζω να τους ξαναδώ σύντομα με μεγαλύτερο σετ, κάτι που μάλλον δεν θα αργήσει, αφού και το προαναφερθέν single, είναι ένα πρώτο κομμάτι από τον επερχόμενο δίσκο. Ευχαρίστησαν τον χώρο, τη διοργάνωση και το κοινό και κατά τις 21:30, μας αποχαιρέτησαν, έχοντας σπάσει τον πάγο της βραδιάς.
Στη συνέχεια, τη σκυτάλη πήρε το αγαπημένο ντουέτο των Strawberry Pills, αποτελούμενο από τη Βαλίσια στα φωνητικά και τον Αντώνη στην κιθάρα και το μπάσο, γνωστά πρόσωπα της εγχώριας underground μουσικής σκηνής εδώ και χρόνια, που έχοντας περάσει από αρκετές μπάντες και συνεργασίες έκαστος, προ δεκαετίας, ένωσαν τις δυνάμεις τους, δημιουργώντας τους Strawberry Pills, μια πορεία που σταμάτησε έναν χρόνο αργότερα, για διάφορους λόγους, παρά τα θετικά πρώτα δείγματα γραφής, για να συνεχιστεί μια εξαετία αργότερα, και πιο συγκεκριμένα, το 2019. Από τότε, μηδένισαν το κοντέρ, επανενώθηκαν, κάνοντας μια νέα αρχή, η οποία ήταν δυναμική και εξαιρετική, κάνοντάς τους γρήγορα, να γίνουν ένα από τα πιο καυτά ντουέτα, αυτή τη στιγμή, στην ελληνική, αγγλόφωνη σκηνή.
Προσωπικά, τους γνωρίζω από παλιότερα, από άλλες δουλειές τους και τους αγαπώ πολύ, όχι μόνο ως εκπληκτικούς μουσικούς που είναι, αλλά επειδή αμφότεροι είναι και γαμώ τα παιδιά. Οπότε, πάντα χαίρομαι να τους βλέπω γενικά, αλλά και πάνω στη σκηνή ειδικά, όπου πάντα τα δίνουν όλα, όπως έκαναν και αυτή τη φορά, αποτελώντας ιδανικό support και ανεβάζοντας ακόμα περισσότερο τη θερμοκρασία στον χώρο, όπου πια, είχε σχεδόν γεμίσει από κόσμο, μπροστά στον οποίο, παρουσίασαν μια εξαιρετική εμφάνιση, που τον έκανε τον κόσμο να χορέψει, να ουρλιάξει και να τους αγαπήσει ακόμα περισσότερο.
Γύρω στα 45 λεπτά, έμειναν στη σκηνή, όπου παρέδωσαν ένα υπέροχο σετ 12 κομματιών, με τα τραγούδια του πολύ επιτυχημένου, πρώτου τους δίσκου, ‘Murder to a beat’, που κυκλοφόρησε προ τριετίας, άλλα παλιότερα, όπως το διαχρονικό ‘Sad Eyes’, από την πρώτη τους περίοδο, αλλά και νεότερα, όπως το φοβερό, πρώτο ελληνικό single τους ‘Όλα Καίνε’ και ένα καινούργιο, ακυκλοφόρητο, επίσης ελληνικό, από τον επόμενο δίσκο τους, με τον οποίο και ολοκλήρωσαν το σαρωτικό σετ τους με την ψυχεδελική παρουσίαση του τρομερού, νέου, αυτού κομματιού.
Η κυριολεκτικά μοναδική φωνή της Βαλίσιας, κατέκλυσε τον χώρο και κύκλωσε τον κόσμο, ενώ η ίδια, όργωνε, όπως πάντα, τη σκηνή, με τον τρόπο της που συχνά αγγίζει τα όρια της καλλιτεχνικής performance. Ο Αντώνης τα έδωσε όλα στα έγχορδά του και μαζί, απέδειξαν για άλλη μια φορά, και πόσο σπουδαίο και ταιριαστό, καλλιτεχνικό δίδυμο, αποτελούν οι δυο τους, αλλά και τι σπουδαίες μπάντες βγάζει ακόμα, η εγχώρια εναλλακτική σκηνή. Τέλος, να αναφερθούμε και στον επαγγελματισμό τους. Όχι μόνο επειδή πολύ σύντομα, αντιμετωπίστηκε ένα θεματάκι που υπήρξε αρχικά με τον ήχο και διορθώθηκε, τελικά, αλλά για το πώς και πόσο ψύχραιμα, κατάφεραν να αντιμετωπίσουν ένα αμήχανο και δυσάρεστο συμβάν, που σχεδόν άγγιξε τα όρια της παρενόχλησής τους, όταν κάποιος από το κοινό, φώναζε και χειρονομούσε συνεχώς προς το μέρος τους, ενώ ανέβηκε δις και στη σκηνή. Ευτυχώς, όμως, με την ψυχραιμία και τη σωστή διαχείριση των παιδιών, τα χειρότερα αποφεύχθηκαν και όλα συνέχισαν να κυλούν ομαλά, παρά την απόπειρα παρεμπόδισής τους. Τους αγαπάμε και ανυπομονούμε να τους ξαναδούμε!
Πέντε λεπτά πριν τις 23:00 και με τον χώρο, πλέον, πίτα (sold out, βλέπετε – ποιος να το περίμενε όταν την πρώτη φορά, μόνο 20-30 νοματαίοι είχαν πάει να τις δουν στον ίδιο χώρο, με εισιτήριο 8 ευρώ, ότι λίγα χρόνια μετά, ο ίδιος χώρος θα γέμιζε για αυτές, με το εισιτήριο στα 23 – μπράβο τους, το άξιζαν το sold out και τι συζητάμε κιόλας, όταν σε άλλες χώρες γίνεται χαμός για αυτές, στην Αμερική τις παρακαλούσαν να πάνε για χρόνια και πήγαν, κάνα μήνα πριν από εμάς, κι εμείς εδώ, συζητάμε για τα 250 άτομα, αλλά τι να πεις…), οι πρωταγωνίστριες της βραδιάς, ανέβηκαν στη σκηνή, 8,5 χρόνια μετά την παρθενική τους εμφάνιση στην Αθήνα, πάνω στην ίδια σκηνή, έχοντας κυκλοφορήσει τότε, μόνο το πρώτο τους ep, σε ηλεκτρονική μορφή.
Τα χρόνια πέρασαν, ακολούθησαν 5 (ο ένας, ζωντανός) δίσκοι (με τον τελευταίο, τον ‘24’, να είναι φρέσκος, έχοντας κυκλοφορήσει μόλις έναν μήνα πριν την επίσκεψή τους) και άλλα 3 eps (το ένα με remixes), μια τριετία σε hiatus (άνοιξη 2016 – άνοιξη 2019), περιοδείες, επιτυχία, πειραματισμοί και εναλλαγές στον ήχο τους, η Helene να έχει κάνει επιτυχία με το solo project της, Hante (με το οποίο, ήρθε και έπαιξε δις, στο Death Disco, στα τέλη του 2017 και του 2018, αντίστοιχα) και η Amandine, να έχει γίνει dj / παραγωγός techno υπό το όνομα imchaos και φτάσαμε στο σήμερα, όπου ένα όνειρο έγινε πραγματικότητα, με την πολυπόθητη και πολυαναμενόμενη επιστροφή τους στην Αθήνα.
Υπό τα χειροκροτήματα και τις επευφημίες του κόσμου, που τους καλωσόριζε θερμά, στην σκηνή του Death Disco, στην Αθήνα, στην Ελλάδα και τις καρδιές του, χωρίς να γνωρίζει πως επρόκειτο να έχει, εκείνη την ώρα, την ευκαιρία των ελάχιστων και εκλεκτών, να παρευρεθούν σε μια ιστορική, πολυσυλλεκτική συναυλία, που θα μείνει για πάντα στις καρδιές τους, οι Minuit Machine, πήραν τις θέσεις τους στη σκηνή, για δεύτερη και τελευταία, όπως μάθαμε αργότερα και θα εξηγήσουμε στη συνέχεια, φορά στην Αθήνα. Η Helene, στα δεξιά της σκηνής, πίσω από τις κονσόλες και τα πλήκτρα της και η Amandine, στα αριστερά, έχοντας δίπλα της, το drum pad της.
Μια καταβύθιση στον σκοτεινό, μουσικό κόσμο τους, διάρκειας μίας ώρας περίπου, ξεκίνησε. Το χρώμα που επικράτησε στα φώτα, ήταν κυρίως το κόκκινο, ματώνοντας τον χώρο, εναλλασσόμενο με μπλε και πράσινο, με έξτρα φώτα που είχαν στηθεί στη σκηνή. Χωρίς καθυστερήσεις και πολλά λόγια, ‘η μηχανή των μεσανύχτων’, όπως μεταφράζεται το όνομά τους, πήρε μπροστά και οι δυο ιέρειες του σύγχρονου, dark synth wave, άνοιξαν τις πόρτες τους και επιβιβαστήκαμε για ένα χορευτικό ταξίδι στα πιο σκοτεινά και ερωτικά μονοπάτια, ενώ ο χώρος μετατράπηκε σαν σε υπόγειο club του Βερολίνου (κάτι σαν αυτό που βλέπουμε στο βίντεό τους για το τραγούδι τους ‘DRGS’).
Η Amandine, δεν σταματούσε να κουνιέται και να χορεύει (όχι πως η Helene πήγαινε πίσω, όσο τουλάχιστον της επέτρεπε η συνθήκη, αφού έπαιζε), ενώ τραγουδούσε, και το κοινό, τη μιμήθηκε. Η αλήθεια είναι πως από όταν τις ανακάλυψα, μερικούς μήνες μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου, τις αγάπησα απευθείας για τη μοναδικότητα του ήχου τους, σε ένα μουσικό περιβάλλον που δεν είναι και εύκολο να διαφέρεις ιδιαίτερα – θέλω να πω, υπάρχουν αμέτρητες underground μπάντες και κυρίως, έτσι, ντουέτα, που ξεπήδησαν την τελευταία δεκαετία με την αναβίωση του ήχου των ‘80s, αλλά λίγες από αυτές, χάραξαν το δικό τους, εντελώς προσωπικό στυλ και ύφος, όπως οι Minuit Machine. Καλώς ή κακώς, όμως, αυτό, μετά την επανασύνδεσή τους, σταδιακά άρχισε να αλλάζει, όπως και ο ήχος τους. Και λέω καλώς ή κακώς, γιατί ναι μεν ο νέος, πιο χορευτικός, techno, ebm δρόμος τους είναι επίσης ωραίος και οι σχετικές δουλειές τους, επίσης πολύ καλές, αλλά έτσι, έχασαν κάπως τη μουσική προσωπικότητά τους, θεωρώ εγώ.
Βέβαια, δεν θα πω πως δεν το καταλαβαίνω, αφού αυτά τα υποείδη ‘πουλάνε’ περισσότερο σήμερα (πάλι είκοσι άτομα θα ήμασταν, αν έπαιζαν τη μουσική που έπαιζαν το 2015 πχ, πιστέψτε με). Και φυσικά, ποτέ δε αποκλείουμε το ενδεχόμενο της επιθυμίας του πειραματισμού σε νέα είδη που μπορεί, φυσικά, να έχει, κάθε καλλιτέχνης. Στις MM, είναι σαφές πως ο ήχος επηρεάστηκε από την ενασχόληση της Amandine με την techno, η οποία, τα τελευταία χρόνια, ανέλαβε πιο δυναμικό ρόλο στο ντουέτο και έδιωξε τις αναστολές του παρελθόντος. Έτσι, τα τραγούδια που ακούσαμε, ήταν όλα από τη δεύτερη περίοδό τους, μετά την επανένωσή τους, δηλαδή, με αποτέλεσμα να μην ακούσουμε τίποτα από το πρώτο τους ep και τους δύο πρώτους δίσκους τους. Και δεν λέω, λογικό να πέσει το βάρος της setlist στον νέο τους δίσκο (τον οποίο, έπαιξαν ολόκληρο, παραλείποντας το καλύτερο κομμάτι του, το ‘Unsent’, το τελευταίο και το μόνο που παρέπεμπε στον παλιό τους ήχο – είδατε τι εννοώ;), αλλά δεν είναι ωραίο όταν κάποιοι καλλιτέχνες είναι σαν να αποκηρύττουν σιωπηρά, ένα μεγάλο μέρος του έργου τους, το οποίο, σχεδόν πάντα, είναι το πρώιμο.
Με την έναρξη ενός από τα νέα κομμάτια τους, του ‘Pressure’, η Helene έβαλε τη μουσική να παίζει (αφού μεγάλο μέρος της, είναι προηχογραφημένο) και μέσα στο σχεδόν απόλυτο σκοτάδι, ήρθε στο μπροστινό μέρος της σκηνής, με ένα κόκκινο φακό και την ακολούθησε και η Amandine, όπου έκαναν ένα μικρό κινησιολογικό, προσχεδιασμένο θραύσμα από performance, να το πω έτσι, προτού η Helene επιστρέψει στη θέση της. Μερικά κομμάτια μετά, το τέλος φαινόταν πως έφτασε, αλλά με τον χαμό που έκανε ο κόσμος, η Amandine είπε πως εντάξει, έχουν ακόμα ένα. Μας ευχαρίστησε και είπε πόσο αγαπούν την Αθήνα (πράγμα επιβεβαιωμένο, δεν ειπώθηκε απλώς για τις εντυπώσεις – η ίδια, μάλιστα, έχει έρθει πολλάκις και για διακοπές στην Αθήνα αλλά και στην Ελλάδα γενικώς), πριν συνεχίσουν με το τελευταίο τους κομμάτι, προχωρώντας σε ένα άτυπο encore, αφού και λόγω κόσμου, δεν έφυγαν από τη σκηνή για να ξανάρθουν, με ένα από τα καλύτερα και πιο δυναμικά τους κομμάτια, το ‘Prey / Hunter’, από τον τρίτο δίσκο τους.
Με αυτό το υπέροχο κλείσιμο, μετά από 14 κομμάτια, το τέλος, όντως, είχε πια, φτάσει, δυστυχώς. Τα κορίτσια μας ευχαρίστησαν ξανά, υποκλίθηκαν συγκινημένες και κατέβηκαν από τη σκηνή, πηγαίνοντας στον χώρο του merch, όπου φιλικές όπως πάντα, μίλησαν, φωτογραφήθηκαν και αγκαλιάστηκαν με τον κόσμο. Τι υπέροχη και δυνατή βραδιά. Θα μείνει για πάντα, χαραγμένη στη μνήμη μας, όχι απλώς επειδή ‘περάσαμε ωραία’ ή επειδή εκπληρώθηκε άλλο ένα συναυλιακό απωθημένο, αλλά και για έναν ακόμα, σοβαρό λόγο, που όπως είχα προαναφέρει, θα ανέπτυσσα στη συνέχεια. Μια εβδομάδα μετά, το επόμενο Σάββατο, οι Minuit Machine, έπαιξαν σε άλλο ένα λάιβ, που είχαν στο πρόγραμμα της περιοδείας τους και δύο μέρες αργότερα, εξέδωσαν μια ανακοίνωση που μας χτύπησε κατακέφαλα: η Helene, αποσύρεται οριστικά από τις ζωντανές εμφανίσεις, καθώς είναι κάτι που λόγω υγείας, δεν μπορεί να κάνει πια. Σε αυτό το σημείο, υπενθυμίζουμε ότι το Απρίλιο, η Helene νόσησε από Covid μετ’ επιπλοκών. Η νόσος χτύπησε το αυτί της με αποτέλεσμα να χάσει, δυστυχώς, εντελώς, πλήρως και οριστικά την ακοή της από το ένα αυτί και να παραμείνει με συνεχείς πονοκεφάλους και ιλίγγους (αυτός είναι και ο λόγος που ακύρωσαν την περιοδεία τους τότε, οπότε και είχε κανονιστεί, αρχικά, να έρθουν). Ο καιρός πέρασε, η Helene προσπάθησε να ανταποκριθεί στη νέα πραγματικότητα, δηλώνοντας, μάλιστα, πως δεν ήξερε αν θα είχε μέλλον το προσωπικό της project, Hante, αφού δεν θα μπορούσε να παραγάγει μόνη της (σε όλα τα απαιτούμενα στάδια) τα δικά της τραγούδια. Παρ’ όλα αυτά, επαναπρογραμμάτισαν την περιοδεία τους για το φθινόπωρο, όπου πήγαν και στην Αμερική για αρκετές συναυλίες, πράγμα που όπως δήλωσε τώρα, επιδείνωσε την υγεία τους, σε συνδυασμό με τις ηχητικές (και όχι μόνο) συνθήκες των clubs. Για αυτό τον λόγω, σταματάει τις περιοδείες και λέει πως νιώθει εντάξει με αυτό, να μη λυπούμαστε. Είναι ευχαριστημένη με την απόφασή της, αφού το όλο θέμα, μόνο ταλαιπωρία της προσφέρει και όχι τη χαρά που βίωνε τόσα χρόνια.
Κι έχουμε τώρα, το εξής εντυπωσιακό νέο, με την Amandine να δηλώνει πως μετά από συνεννόηση τους, οι Minuit Machine δεν χάνονται, αλλά τους αναλαμβάνει εξολοκλήρου η ίδια, παύοντας το μικρό, ως τώρα, προσωπικό της project, Imchaos. Ήδη συνέχισε την περιοδεία μόνη της (του τύπου ‘αυτή είναι οι Minuit Machine’ με την προσθήκη έξτρα τύπισσας – μουσικού, στη θέση της Helene, η οποία, τύπισσα, όμως, δεν μπαίνει / ανήκει στις Minuit Machine, οπότε σαν sessionίστας στα λάιβ, προστέθηκε), αλλά αυτό που δεν έγινε εντελώς ξεκάθαρο, πέρα από το θέμα των ζωντανών εμφανίσεων, είναι αν η Amandine, μελλοντικά, θα γράφει εντελώς μόνη της τα κομμάτια (έγραφε τους στίχους, αλλά τη μουσική την έκανε η Helene) ή αν στη δημιουργία της, θα συμμετέχει και η Helene, αν και δεν το νομίζω… Όπως και να έχει, λυπηθήκαμε πολύ για τη Helene, και για την ατυχία που τη βρήκε, αλλά και για την απόφασή της, όμως προέχει η υγεία της, οπότε της ευχόμαστε μόνο τα καλύτερα και ελπίζουμε, σταδιακά, να βρει τρόπο να βελτιώσει το πώς νιώθει και ίσως και τρόπο να επανέλθει στα πράγματα. Εμείς θα είμαστε εδώ, εξάλλου, έχοντας πάντα ανοιχτή την αγκαλιά μας για αυτή. Θα χαρούμε, φυσικά και την Amandine να ξαναδούμε μόνη της, αν και μου χτυπάει κάπως άσχημα το ότι συνεχίζει υπό το όνομα Minuit Machine, χωρίς τη Helene, όταν αυτό, ήταν κοινό project, το οποίο ξεκίνησε, προ δεκαετίας, με την αρχική σκέψη και επιθυμία της Helene, που βρήκε την Amandine, κι όταν και οι δυο, έχουν σήμερα ατομικά projects (και όταν είχαν σταματήσει, συνέχισαν μόνες τους, τώρα γιατί αυτό; Και η Amandine, θα μπορούσε να συνεχίσει με το δικό της κι ας έπαιζε και τραγούδια των Minuit Machine, δε νομίζω να την μήνυε η Helene… Αλλά μάλλον, σκέφτηκε να κρατήσει το όνομα, επειδή έχει τραβήξει κάποιον κόσμο τα τελευταία χρόνια και προφανώς, υπήρξε και σύμφωνη γνώμη της Helene, για να γίνει αυτό). Τι να πει κανείς και τι άλλο θα δούμε!
Πάντως, σημασία έχει πως αυτή τη βραδιά, όλα ήταν υπέροχα και κύλησαν ομαλά, ενώ ευχαριστούμε θερμά και τη διοργάνωση Como Esta Events που τις έφερε στην πόλη μας, μετά από τόσα χρόνια και μάλιστα, συμπτωματικά, σε ένα οριακό χρονικό σημείο, πριν συμβούν όλα τα παραπάνω, οπότε και τις είδαμε όπως ήταν, θα θέλαμε και έπρεπε, για αυτό και είμαστε και ακόμα πιο ευγνώμονες και ελπίζουμε και σε επόμενες σημαντικές συναυλίες από τους ίδιους! Στο μεταξύ, για την ιστορία, να πούμε κιόλας πως η συναυλία, αρχικά, είχε οριστεί για το Gagarin, κάτι που με έκανε να γελάσω με την υπερβολική αισιοδοξία των διοργανωτών, διότι δεν υπήρχε λόγος για κάτι τέτοιο, αφού ήταν προφανές πως δεν θα γέμιζε ούτε το 1/5 του. Όσο κι αν έχουν πέραση, τέτοια μουσικά είδη στη χώρα μας και όσο κι αν έχουν μεγάλη ζήτηση στο εξωτερικό, εδώ, αυτό, δεν συμβαίνει (πέρα από κάποιες εξαιρέσεις, που κι αυτές ξεκίνησαν από μικρούς χώρους, πχ She Past Away, Lebanon Hanover, Boy Harsher κ.ά.), οπότε μου φάνηκε υπερβολικό το Gagarin, ειδικά όταν κανονικά, οι Minuit Machine, ήταν να μας επισκεφτούν ένα επτάμηνο νωρίτερα, τον Μάιο, πράγμα που δεν έγινε, αφού όλη η περιοδεία τους, τότε, αναβλήθηκε εξαιτίας του θέματος υγείας της Helene, και τότε είχε επιλεγεί το Death Disco, οπότε αναρωτήθηκα τι μεσολάβησε ώστε να οδηγήσει στο να κλείσουν το Gagarin. Παρ’ όλα αυτά, προφανώς λόγω της τραγικά μικρής (για τα δεδομένα του μεγέθους του Gagarin) προπώλησης, τέσσερις μέρες πριν τη συναυλία, ανακοινώνεται πως αυτή μεταφέρεται στο Death Disco, πράγμα που έπρεπε να είχε γίνει εξαρχής, κατ’ εμέ. Αποδείχθηκε πως ήταν το ιδανικό μέρος για αυτήν, όχι μόνο επειδή είναι η Μέκκα τέτοιων μπαντών, αλλά επειδή, το βράδυ της συναυλίας, πουλήθηκαν στην πόρτα τα τελευταία εισιτήρια και αυτή έγινε sold out. Επομένως, δεν είναι ότι εξαντλήθηκαν νωρίτερα, να πεις πως έμεινε κόσμος απ’ έξω, ενώ έτσι, η συναυλία κρίνεται και άκρως επιτυχημένη, αναλογικά με τα δεδομένα του μεγέθους του νέου χώρου, σε αντίθεση πχ, με το πώς θα ήταν σε σχέση με εκείνα του προηγούμενου.
MINUIT MACHINE SETLIST:
1) 24 Heures
2) Contradictions
3) So Hard
4) Lovers of the Night
5) Empty Shell
6) Sisters
7) Basic Needs
8) Don’t Run From the Fire
9) Lion in A Cage
10) Pressure
11) To Control
12) Danger
13) Follower
Encore:
14) Prey/Hunter
Κείμενο & Φωτογραφίες: Πάνος Σταυρουλάκης
*
